Blues brytyjski

Brytyjski blues (ang. British blues) – podgatunek bluesa powstały w późnych latach 50. XX wieku. Amerykańscy muzycy bluesowi, tacy jak Muddy Waters, Howlin’ Wolf i B.B. King, byli bardzo popularni w Wielkiej Brytanii. Młodzi brytyjczycy zafascynowani bluesem zaczęli sami zakładać zespoły i naśladować swoich idoli. Brzmienie brytyjskiego bluesa ukształtowało się wyraźnie w latach 60. Gatunek ten, podczas tak zwanej brytyjskiej inwazji, stał się bardzo popularny w Stanach Zjednoczonych.

Przedstawiciele brytyjskiego bluesa: The Animals^[1], Long John Baldry^[2], Jeff Beck^[3], Duster Bennett^[4], Blues Incorporated, Chicken Shack^[5], Graham Bond^[6], Jack Bruce, Eric Clapton^[7], Cream^[8], Cyril Davies, Fleetwood Mac, John Mayall, Peter Green^[9], Jo Ann Kelly, Alexis Korner, Led Zeppelin^[10], Manfred Mann, Sam Mitchell, Jimmy Page^[11], Dave Peabody, The Rolling Stones^[12], Savoy Brown^[13], The Small Faces, Gordon Smith, Jeremy Spencer^[14], Ten Years After^[15], Them, The Yardbirds^[16] oraz Chris Youlden.